Rozdział 3 – "Powrót do przeszłości"

Obudził się z uczuciem, jakby coś rozwalało jego głowę od środka. Był to kac, skurwysyn, który zawsze musi dobijać na drugi dzień po piciu.  Coś jednak było nie tak... Rozejrzał się dookoła.

– "To nie mój dom. Kurwa, Gray, w coś ty się wpakował?" – pomyślał ciemnowłosy. Zmrużył oczy. Miał ochotę uderzyć tym bolącym łbem o ścianę, zasnąć, obudzić się w swoim łóżku i nadal prowadzić swoje monotonne życie. Nagle z rozmyślań wyrwał go namiętny, kobiecy głos.

– Jak się spało, Gray-kun? – spojrzał w stronę, z której dochodził głos. Teraz dopiero miał ochotę stąd wiać, gdzie pieprz rośnie. To była Juvia. Jego przełożona. W jego koszuli. Popijająca sobie spokojnie kawkę. Przez twarz niebieskowłosej przebiegł chytry uśmieszek, którego skacowany Fullbuster nie zauważył.

Przybliżyła się do niego, patrząc mu prosto w oczy.

– Wczoraj byłeś genialny. Nie spodziewałam się, że jesteś w tym aż tak dobry – delikatnie przejechała palcem po jego umięśnionej klacie. – Zaczęłam się zastanawiać nad podwyżką dla ciebie. Taki talent trzeba cenić.

Gray nie mógł nic powiedzieć. Zatkało go. Musiał stąd spieprzać. Pociągnął niebieskooką za nadgarstek, tym samym zmuszając ją do opadnięcia na łóżko. Pochylił się nad nią, chcąc zadawać setki pytań, jednakże Juvia była szybsza.

– No, no, Gray-kun, szybko się rozkręcasz – odepchnęła go lekko od siebie, lecz wystarczyło to, by odsunąć ciemnowłosego nieradzącego sobie jeszcze ze swoją równowagą. Zdjęła z siebie białą koszulę, rzucając ją na niego. – Czekam na dole, kochanie – mówiąc to, wyszła.

Jej kroki odbijały się echem w głowie młodego mężczyzny. Ewentualnie był to po prostu kac.

– Co się tu dzieje, do cholery? – spytał sam siebie, zdejmując koszulę ze swej głowy. Po założeniu jej, postanowił poważnie pogadać sobie z Juvią. – O ile to w ogóle jest ona – dopowiedział w myślach ciemnooki.

***

Leżeli. On wdychał jej zapach jak narkotyk. Ona drżała pod każdym dotknięciem jego dłoni. Mogłoby to trwać wieczność, gdy nagle... Zabrzmiał dzwonek telefonu. Krótkowłosa dziewczyna wyciągnęła rękę w jego stronę, jednak zatrzymała ją czyjaś dłoń. Spojrzała w stronę czarnowłosego mężczyzny.

– Przepraszam, muszę – uśmiechnęła się przepraszająco. Czerwonooki z niechęcią odpuścił, przybierając obrażoną minę. Niebieskowłosa cmoknęła go w policzek. Wstała, biorąc smartfon w ręce. – Spotkamy się dziś wieczorem, Gajeel – i wyszła.

Mężczyzna westchnął. Miał tego serdecznie dosyć. Całe ich życie było jedynie pracą. W nocy wracali umęczeni, więc wymieniali jedynie porozumiewające spojrzenia i szli spać. Jego męska natura wręcz wrzeszczała, żeby w końcu obudzić się z tego transu.

– Wiodę stanowczo za spokojne życie – usiadł na łóżku, masując swój obolały kark. – Nie to, co taki Gray, który przeżywa zawirowania miłosne z nieznajomą panną na ulicy.

Myśl o kumplu zawsze poprawiała mu humor. Razem z tym półgłowkiem, Natsu, byli najlepszymi przyjaciółmi. Poznali się jednak w dosyć specyficznych okolicznościach...

***

Był jeden z mroźnych poranków. Długowłosy mężczyzna, oparty o maskę radiowozu, spokojnie palił fajkę. Czekał go pierwszy wspólny patrol. Dotychczas działał cały czas sam, ale szefostwo, przez to, że zwiększa się ilość przestępstw, uzgodniła, iż pora na to, abyśmy zapełnili swe szeregi nowicjuszami. Gajeelowi, ze względu na to, że był już całkiem niezłym policjantem, podrzucono jednego z rekrutów.

– Juvia, zabiję cię – prychnął pod nosem. – Jeszcze jakiejś mendy, która będzie chodzić mi pod nogami, brakowało – irytował się niemiłosiernie, zaciągając się szlugiem.

Po kilku minutach zauważył sylwetkę zbliżającą się w jego stronę. Pospiesznie zgasił papierosa. Gdy postać stała już wystarczająco blisko, by zobaczyć jej twarz, czerwonooki wyprostował się. Przeszył ją wzrokiem. Facet, około 20 lat, średniego wzrostu, ładna morda.

– Dzień dobry, pan Gajeel Redfox? – spytał swoim głębokim głosem.

– Tch. I pewnie laski na niego lecą – dopowiedział w myślach.

– Em, przepraszam... – odparł zakłopotany czarnowłosy.

– Nie nadajesz się – skwitował Gajeel, otwierając drzwi auta. Ciemnooki nie wiedział, co powiedzieć. – Wiesz ty w ogóle, co będziemy robić... – spojrzał w akta, które trzymał w ręku. – ...Gray?

– ... czyli jednak się nadaję? - rozpromienił się. – Ej, w ogóle, skąd wiesz, jak mam na imię?

– Jestem jebaną wróżką. Wsiadaj – władował się za kierownicę auta i trzasnął drzwiami.

Gray wykonał jego polecenie. Podczas jazdy odwiedzali kilka miejsc, w których ostatnio roi się od przestępców. Nagle dostali nowe zlecenie dotyczące aktu morderstwa w pobliskim domu publicznym.

– Heh, nowy, no to sobie pooglądasz – rzekł czerwonooki, gdy byli już na miejscu. Fullbuster wyraźnie się zaczerwienił – Gihihi – zarechotał w typowy dla niego sposób.

Weszli do pomieszczenia. Było tam całkiem przyjemnie, czego świeżo upieczony praktykant nie mógł pojąć.

– Wiesz, stary, zupełnie inaczej sobie to wyobrażałem... – zagadał do towarzysza, co najwyraźniej było kiepskim pomysłem.

– Od kiedy jesteśmy na ty? – odpowiedział zimno Gajeel, świdrując go swoim wzrokiem. Gray wzdrygnął, głośno przepraszając.

Gajeel zauważył tajemniczą postać kierującą się w ich stronę. Okazał się właścicielem tegoż miejsca. Skinął głową w geście powitania. Po krótkiej wymianie zdań, okazało się, że był to niejaki Laxus Dreyar.

– Za mną – odparł Laxus swoim władczym tonem, zdmuchując kilka blond kosmyków z czoła. Policjanci ruszyli za nim, nic więcej nie mówiąc. Po chwili doszli na miejsce – pokój o numerze 6.

– Jeszcze tam nie weszliśmy, a już jebie trupem – wymamrotał Gajeel, łapiąc klamkę drewnianych drzwi. To, co zobaczył, przeszło jego najśmielsze oczekiwania. Na podłodze, w kałuży krwi, leżała naga kobieta. Gdy przeprowadzili krótką obserwację, Gray, wedle rozkazu Gajeela, zaczął notować;

– Ultear Milkovich, lat 21, rana postrzałowa w tył głowy – dyktował Redfox. Zaraz po skończeniu raportu, zwrócił się do Laxusa:

– Mam do pana kilka pytań – powiedział, zmierzając powolnym krokiem do drzwi pokoju. Dreyar, niewzruszony, podążył za nim. – Ty tu zostań – rozkazał Gray'owi. Ciemnooki pokiwał głową w odpowiedzi, że rozumie. Kiedy znaleźli się już na zewnątrz, z dala od smrodu, czarnowłosy mógł spokojnie obgadać z nim parę rzeczy.

– Kto był jej ostatnim klientem? – przez twarz blondyna przebiegł cień zaskoczenia. Miał już pełno tego typu rozmów i każda z nich była sztywniejsza niż pała niejednego klienta jednej z najlepszych jego pracownic.

– Nic mi o tym nie wiadomo, panie władzo – wzruszył ramionami, czując na sobie wnikliwe spojrzenie długowłosego. Przyjrzał mu się uważniej. Gdyby nie był w mundurze, wcale nie przypominałby policjanta. Groźna twarz, a na niej pełno dziwnych prętów, kolczyków i innych dziadostw. Pewnie budził postrach w sercach niejednego człowieka.

– A wie pan może coś o tym, kto powiadomił nas o przestępstwie? – zadał kolejne pytanie. W jego znudzonym głosie było słychać nutkę irytacji spowodowanej przez to lekceważące podejście do sprawy. – Gówno się od niego dowiem – pomyślał, opierając się o ścianę.

– Erza Scarlet – usłyszał po chwili Gajeel, co obudziło go z lekkiego transu, w jaki wpadł.

– Chciałbym z nią porozmawiać – odparł. – Na osobności.

Laxus skierował szyderczy uśmiech w jego stronę.

– Dobry wybór – czarnowłosy zignorował go, dając się prowadzić. Zdecydował, że zajdzie również po młodego, którego zostawił na pastwę losu.

– Mam nadzieję, że nic nie odpierdolił – modlił się w myślach Gajeel.

***

Czerwonooki zaśmiał się. Odkąd pamiętał, za każdym razem ratował przyjaciela z opresji i martwił się o niego od samego początku, zanim zdążyli się dobrze poznać. Mimo tego, że jest strasznie niezdecydowaną cipą, to okolczykowany mężczyzna wiele mu zawdzięcza, przede wszystkim to, że pomagał mu podczas jego depresji.

Na wspomnienie tamtych wydarzeń zabrakło mu tchu. Zerwał się z łóżka, spoglądając na zegarek. 9:00. Powinien być już na patrolu z Gray'em.

– Kurwa mać – zaklął, desperacko szukając swojego telefonu, w celu powiadomienia kolegi o jego spóźnieniu.

***

Gray postanowił w końcu zejść na dół, gdzie spotkał już odpowiednio ubraną Juvię. Spoglądała na niego wzrokiem przeszywającym na wylot. Uśmiechnęła się słodko, podając mu kubek świeżo zrobionej kawy. Kąciki ust ciemnookiego poruszyły się ku górze w niemym podziękowaniu.

Usiadł na jednym z krzeseł. Chwycił kubek, wdychając zapach kawowego trunku.

– Juvia… – zaczął jednak lekko zirytowany, a zarazem przejęty tym, że trafił do łóżka z szefową. – Co się stało tej nocy? – nie spotkał się z odpowiedzią, tylko z ironicznym uśmieszkiem niebieskowłosej. – Juvia, do cholery! – wydarł się. – Powiedz mi wprost, uprawialiśmy seks? – kobieta zaczęła się głośno śmiać.

– Dobra, koniec tej szopki, Fullbuster – ogarnęła się trochę. – Byłeś tak zlany, że się rozebrałeś  i walnąłeś do mojego łóżka w kimę. Ja postanowiłam iść na kanapę – wytłumaczyła mu, a Gray'owi spadł kamień z serca.

– To dobrze… – odetchnął z ulgą. – Ale zaraz, dlaczego byłaś rano tylko w mojej koszuli? – spytał zdziwiony.

– Postanowiłam, że wytnę ci mały kawał, tak w ramach kary za wczorajszy wstyd w barze – uśmiechnęła się szeroko, a mężczyzna poczuł, jak go szlag trafia. Nie zdążył jednak nic odpowiedzieć, gdyż zadzwonił jego telefon, a on pospiesznie wyciągnął go z kieszeni spodni i odebrał.

– Stary, spóźnię się dziś – rozpoznał głos Gajeela w słuchawce.

– Tośmy się zgrali… – stwierdził.

– Ghihi, czyżby to miało związek z naszą kochaną szefową? – droczył się z nim.

– Można tak powiedzieć… – odparł. – Wyjaśnię ci potem, muszę lecieć – rozłączył się.

***

– A temu co, kuźwa? – zdziwił się długowłosy, odkładając telefon na szafkę. – A zresztą chuj z nim, pora się szykować – wstał i wbił się w spodnie. Zapinając pasek, począł znów myśleć o okolicznościach poznania Fullbustera.

***

– Pan poczeka, pójdę po mojego… partnera – zwrócił się Redfox do właściciela przybytku, wahając się, jak nazwać swojego podopiecznego.

– We dwoje na jedną dziewczynkę? Za to się podwójna zapłata należy – zażartował z szyderczym uśmiechem, opierając się o futrynę drzwi wejściowych.

– Morda w kubeł, kupo gówna, chyba że chcesz mnie wkurwić – uniósł się czerwonooki z miną "bez kija nie podchodź". – A jak to się stanie, to w trymiga zamkniemy tę waszą spelunę. Lepiej współpracuj – zwrócił mu uwagę mężczyzna, nie spotkawszy się z żadną odpowiedzią.

Gajeel zostawił go w pomieszczeniu, gdyż jak najszybciej chciał zbadać sprawę i mieć święty spokój. Podążył więc na miejsce zbrodni, gdzie zostawił młodzika samemu sobie. Denerwował się, czy czasem czegoś nie spierdzielił, w końcu początkujący zawsze są nadgorliwi i wsadzają łapska tam, gdzie nie trzeba. Gdy dotarł do pokoju, zdziwił się jednak – zobaczył, że Gray rozmawia z jakąś laską. Miała włosy odcieniu iście pięknego szkarłatu, które opatulały jej twarz, szyję oraz dorodny biust. Była ubrana skąpo – w końcu była prostytutką. Świadczyły o tym między innymi kabaretki, miniówka oraz skórzane dodatki.

– A ty co za jedna? – spytał ostro Gajeel. Nie chciał się z tym dłużej pierdolić, tylko odszukać kobietę, która zadzwoniła po nich.

– Erza Scarlet – odpowiedziała krótko, z lekką olewką na policjanta.

– W takim razie mam do ciebie kilka pytań, Scarlet – zareagował błyskawicznie ze spokojem.

Prostytutka przytaknęła i opuściła pomieszczenie, pozostawiając stróży prawa samych.

– Gadałeś z nią? – spytał oczkolczykowany mężczyzna, przeszywając Fullbustera nieufnym wzrokiem.

– Tak, ale tylko chwilę – odpowiedział na luzie, nie zważając na zimno bijące od partnera. – Powiedziała, że to ona znalazła Milkovich i od razu zadzwoniła, cytując, na psiarnię.

– Już nie lubię tej suki – syknął. Wkurzało go, jak ktoś nazywał ich psami. Odczuwał dumę ze swojej pracy i nie mógł znieść, jak ktoś ją znieważał. Niechętnie jednak opuścił pomieszczenie w celu porozmawiania ze Scarlet.

***

Z zamyśleń Gajeela wyrwało go tykanie zegara. Nadal był nieogarnięty, a jest już grubo spóźniony na służbę. Pospiesznie narzucił na siebie mundur, wdział czapkę, porwał klucze od radiowozu i wybiegł z mieszkania.

Gdy siedział już w fotelu wygodnego auta, jego myśli ponownie wróciły do tamtego dnia:

– Faktycznie suka była z tej laski, jak tak z nią potem gadałem… – stwierdził w myślach. – Dlaczego właściwie ta sprawa mnie tak nurtuje? – spytał sam siebie, odpalając silnik. – W sumie, mimo upływu pięciu lat, nadal nie złapaliśmy mordercy… Jak to ten skurwiel się nazywał? – próbował zebrać myśli, lecz musiał się także skupić na drodze, więc mimo starań, ciężko mu było sobie przypomnieć nazwisko przestępcy. – Fer… Fernandes? – wydedukował w końcu, choć niepewnie. – W sumie, jebać – i jego myśli zboczyły na zupełnie inne tory.

***

Otworzyła oczy. Zaczęła się rozglądać. Wszędzie biało i niezwykle jasno przez, aż rażące po oczach, lampy. Spuściła wzrok z sufitu na łóżko, w którym leżała. Też białe. Zaczęła wodzić wzrokiem dookoła i ujrzała pełno medycznej aparatury.

– Szpital…? Jestem w szpitalu…? – zdziwiła się i próbowała wstać, jednak przeszywający ból w kręgosłupie jej nie pozwolił.

Wtem do pokoju wparowała malutka, niebieskowłosa dziewczyna. Wyglądała strasznie młodo, choć taką znowu nowicjuszką chyba nie była, gdyż na jej różowym ubraniu jawiła się plakietka informująca o tym, iż nazywa się Levy McGarden i jest przełożoną pielęgniarek.

– Och, panienko Heartfilia, obudziła się pani? – odezwała się do niej uroczym, ciepłym głosem.

***

Lilla

Hehe. Hehehehe. Ghihihihi.

Powitawszy, ludziska!~

My żyjemy, ohhhhh goooood...

Jakoś zebrałyśmy się w kupę i wspólnymi siłami naskrobałyśmy ten rozdział XD Nie będę wydzielać, który fragment jest mój, który Sam, który pomysł jest od kogo itd. Po prostu jest to nasza wspólna praca. Mam nadzieję, że mamy jeszcze dla kogo to kontynuować :")

Kilka pokrzepiających komentarzy byłoby dla nas jak miód na serce! *^*

Ach, no i wybaczcie, że tak długo milczałyśmy, ale, no... różne rzeczy się w tym czasie w naszych miernych życiach działy.

JEDNAKŻE! Powstałyśmy z popiołów, ghihi.

W każdym bądź razie, postaramy się od dziś wrzucać rozdziały raz na miesiąc, jakieś one-shoty nawet... O ILE W OGÓLE KTOŚ BĘDZIE TE WYPOCINY CZYTAŁ XD

Tyle ode mnie, pozderki, miśki~

Sam, your turn now.

Samantha

GIHIHIHIHI. Witam i ja. Tak, szurnięty duet powraca. Niestety, a może wreszcie. 

Ja w sumie nie mam nic do napisania, wyręczyła mnie w tym Lila. Chcę tylko przeprosić ze swojej strony za ten okropny czyn, którego się dopuściłyśmy.

No to tak, pozdrawiam was, pysie, widzimy się za jakiś rok.

Żartuję.

Chyba.